De Britse bluesmuzikant John Mayall die door velen als de vader van de Engelse blues beschouwd wordt, vierde vijf jaar geleden zijn 80e verjaardag met een grootse tour, die hem ook naar de AB in Brussel bracht. Wat drijft John Mayall nu om op 85-jarige leeftijd , niet alleen zo hard in de studio te werken, maar ook nog zeer intensief te touren. De drijfveer is de liefde voor de muziek, het podium en de fans. En deze fans gaan weer tevreden zijn want op 12 april komt hij naar de Roma om zijn nieuwe album "Nobody Told Me" voor te stellen.

Mayall werd in 1933 bij Manchester (UK) geboren. Hij groeide op met muziek door te luisteren naar zijn vaders jazz- en bluesplaten. Vanaf 13-jarige leeftijd leerde hij zichzelf spelen en ontwikkelde hij een eigen stijl met behulp van de piano van de buren, geleende gitaars en tweedehands harmonica’s. Hij richt aan het begin van de jaren zestig zijn band Bluesbreakers op en neemt de eerste plaat "John Mayall plays John Mayall" op tijdens een live concert in een Londense Club. In de jaren zestig speelt John Mayall vooral elektrische blues met glansrollen voor de gitaristen Eric Clapton en Mick Taylor. Rond 1968 breekt hij ook door in de Verenigde Staten. Langzamerhand komen er meer en meer jazz-invloeden in zijn muziek. "Jazz-blues fusion" uit '72 is daar een prachtig voorbeeld van. Mayall heeft een uitzonderlijk goed oog voor het ontdekken van jong talent: Niet alleen voor Eric Clapton en Mick Taylor, maar ook voor Jack Bruce, Keef Hartley, Aynsley Dunbar, Peter Green, Mick Fleedwood, John McVie en vele andere muzikanten betekenen de Bluesbreakers een springplank aan het begin van hun carrière. Intussen scoorde John Mayall & The Bluesbreakers zelf ook nog de nodige mooie wereldhits, zoals "Looking Back", "Congo Square" en natuurlijk het onverwoestbare "Room To Move". Eind 2008 kondigde Mayall het einde aan van de Bluesbreakers en sindsdien richt hij zich voornamelijk op zijn solocarrière. Voor velen waren de Bluesbreakers een springplank naar faam onder de eigen naam.

Op zijn respectabele leeftijd levert blues icoon John Mayall nog gewoon met regelmaat albums af. Al een tijdje niet meer onder de vlag van Bluesbreakers, maar onder zijn eigen naam en met een kleine band waarin Greg Rzab (basgitaar), Jay Davenport (drums) en Rocky Athas (gitaar) al geruime tijd vaste waarden zijn. Alhoewel, Athas werd overigens een paar jaren geleden ontslagen omdat het Mayall beter beviel zonder extra gitarist op pad te gaan. Deze begeleiding was echter nog van dienst op zijn album "A Special Life" (2014). Dit album was meer een sleutelalbum, waarin Mayall en zijn geweldige band teruggaan naar hun roots, met een bluesalbum 'that rocks from start to finish'. Ook op dit album vermengt Mayall de blues met onder meer Americana, rock en zydeco. Opvolger "Find A Way To Care" (2015) is een album met twaalf tracks, waarvan vijf originele, door Mayall geschreven. Voor het album ging hij in de ‘House of Blues Studios’ in Encino, CA, met wederom dezelfde muzikanten. Op enkele tracks kregen ze de ondersteuning van een blazerssectie, maar duidelijk was wel dat de nadruk lag op Mayall’s toetsenspel. Er was echter een gitarist die het spelen met Mayall al sinds 1970 op zijn bucketlist had staan: Joe Walsh. Toen dit Mayall ter ore kwam werd Walsh meteen in de studio uitgenodigd voor op zijn album "Talk About That" zijn bijdrage te leveren voor twee nummers. Walsh was dan ook zo blij dat hij nu eindelijk in het rijtje Clapton / Green / Taylor mocht staan.

Het nieuwe studioalbum "Nobody Told Me" van Blues Hall of Fame-lid, John Mayall, heeft een indrukwekkende en gevarieerde lijst van gastgitaristen, allemaal persoonlijke favorieten van Mayall, waaronder Todd Rundgren, Little Steven Van Zandt van The E Street Band, Alex Lifeson uit Rush, Joe Bonamassa, Larry McCray en Carolyn Wonderland. Ook zijn dynamische Chicago ritmesectie met Greg Rzab op basgitaar en Jay Davenport op drums, samen met Billy Watts (Lucinda Williams) op ritmegitaar en Mayall 's normale blazerssectie vullen verder de begeleiding op deze plaat waarop we naast drie eigen composities, zeven covers horen van o.a. Jeff Healey en Joe Bonamassa. Het album werd opgenomen in The Foo Fighters' Studio 606, de studio waar ooit ook "Rumours" van Fleetwood Mac werd opgetekend en geproduceerd door de getalenteerde Eric Corne, die ook verantwoordelijk is voor de productie van Walter Trout’s "Survivor". Voor het eerst heeft Mayall een dame in zijn crew opgenomen, Carolyn Wonderland speelt gitaar als de beste in de nummers "Distant Lonesome Train", "Like It Like You Do" en in de titeltrack " Nobody Told Me". Maar ook de overige songs, "What Have I Done Wrong" (met Joe Bonamassa), "The Moon Is Full" (met Larry McCray), "Evil And Here To Stay" (met Alex Lifeson), "That’s What Love Will Make You Do" (metTodd Rundgren), "Delta Hurricane" (met Joe Bonamassa), "The Hurt Inside" (met Larry McCray) en "It’s So Tough" (met Steven Van Zandt) zijn gewoon prachtig. Songs die uiteraard tijdens zijn 85th Anniversary Tour prominent op de setlist aanwezig zullen zijn. Iedere rechtgeaarde bluesliefhebber weet waarheen op 12 april en zeg niet Nobody Told Me, een plaat waarmee de meester, mentor en inspirator terug is met één van zijn beste albums ooit.